Conrad Lie detector unit 117293 Manual De Usuario

 

Profesjonalny wykrywacz kłamstw reaguje na określone fale mózgowe, które powstają 
zawsze przy wypowiadaniu kłamstw. Mówienie nieprawdy wymaga bowiem ciągłej uwagi, by 
się nie zaplątać i nie wpaść we własne sidła, podczas gdy wersja prawdziwa pozwala mówić 
spontanicznie i otwarcie. 

 

Nie należy jednak brać tu wszystkiego na serio. To, że podczas prywatki w kręgu przyjaciół 
zdemaskują Państwo domniemanych kłamców stanowi tu efekt uboczny, który może 
przysporzyć nieco zabawy. Nie będziemy bowiem dokonywać pomiaru fal mózgowych, lecz 
po prostu mierzyć oporność skóry, która powinna ulec zmianie wskutek pocenia się przy 
wypowiadaniu kłamstw. 

 

Układ składa się z trójstopniowego wzmacniacza tranzystorowego, którego trzy stopnie są 
bezpośrednio sprzężone. Należy to rozumieć w ten sposób, że z jednego tranzystora 
prowadzi połączenie przewodzące do następnego, chodzi tu więc o wzmacniacz napięcia 
stałego. W przeciwieństwie do tego sprzężony pojemnościowo (przy pomocy 
kondensatorów) wzmacniacz napięcia przemiennego nie ma bezpośredniego kontaktu 
pomiędzy poszczególnymi stopniami. 

 

Ostatni z tranzystorów T3 posiada w odgałęzieniu kolektorowym diodę  świecącą, która ma 
zdemaskować łgarza. W momencie, gdy tranzystor ten otrzyma od swego „poprzednika” T2 
prąd bazy, zacznie przewodzić prąd, włączając diodę  świecącą. Do drugiego tranzystora 
podłączony jest wstępnie tranzystor wzmacniacza T1, dostarczający do niego prąd bazy. 

 

Do tranzystora wejściowego T1 prąd bazy doprowadzany jest natomiast zawsze w 
przypadku zbocznikowania styków czujnikowych. W tym celu wystarczająca jest już 
wysokoomowa oporność suchej skóry. Jeżeli opuszki palców są dość wilgotne, oporność 
spada do kilku kiloomów; wówczas nawet kilka osób może utworzyć łańcuch, chwytając się 
za ręce w celu aktywowania diody świecącej. 

 

Potencjometr na wejściu służy do regulacji czułości. O ile w przypadku kłamstwa nastąpi 
wygięcie pasów pionowych, należy obrócić potencjometr w lewo w celu zredukowania 
czułości. Przy przekręceniu do oporu w prawo uzyskuje się maksymalną czułość.  

 

Można nawet w przybliżeniu ustalić czułość tego układu. Przy wielkości wzmocnienia prądu 
stałego ok. 250 przez zastosowane tranzystory - po pomnożeniu tej wartości dla T2 oraz T3 
uzyskuje się powyżej 60 000. 

 

Włączenie diody świecącej wymaga 5 ...10 mA; prąd o tym natężeniu dostarczany jest przez 
parę tranzystorów T2/T3 w momencie doprowadzenia do bazy T2 ok. 5 ...10 

µ

A. Przy 

potencjometrze obróconym w prawo do oporu (maksymalna czułość) w celu doprowadzenia 
do T1 wymaganego napięcia początkowego 0,7 V wystarczy oporność na wejściu 5 ... 10 
M

Ω

. 

 

Innymi słowy – zmostkowanie zestyków wejściowych nie wymaga bynajmniej wilgotnego 
palca, gdyż jego wartość kształtuje się na poziomie 1000 razy niższym niż to konieczne do 
zadziałania układu. W praktyce należy więc odpowiednio przykręcić potencjometr (redukując 
czułość) w celu umożliwienia „wypowiedzi” na temat zmiany oporności skóry. Kondensator 
równoległy do odcinka baza-emiter tranzystora T1 zapobiega „przechwytywaniu” sygnałów 
zakłóceniowych przez wejście wysokooporowe. 

 

Montaż podzespołów należy rozpocząć od zainstalowania czterech rezystorów, które można 
zidentyfikować w oparciu o listę dostarczonych części. Po wstawieniu podzespołów należy 
lekko rozchylić ich nóżki, aby zapobiec wypadaniu części przy przekręcaniu płytki. Zalutować 
końcówki drutowe i odciąć szczypcami do cięcia drutu. 

 

Kondensator nie ma ściśle wyznaczonej pozycji montażowej. Również jego nóżki należy 
rozgiąć po przepuszczeniu przez płytkę, zalutować i zamknąć. W przypadku potencjometru 
zaleca się w pierwszym rzędzie przylutować pojedyncze wyprowadzenie w celu ustawienia 
podzespołu przed ostatecznym wbudowaniem.